جبهه ها، هم از نظر استحکامات سنگری و هم امکانات نیرویی و تدارکاتی کمی سامان گرفته بود. اوایل آذر ۱۳۶۰ هرچند وقت یک بار برای تهیه آذوقه و مهمات به پادگان ابوذر می رفتیم. تردد ماشین های نظامی سپاه و ارتش در پادگان به نحو قابل ملاحظه ای زیاد شده بود و بسیاری از ساختمان ها مملو از نیروهای تازه نفس از شهرهای مختلف کشور بود که پس از پرس وجو متوجه شدیم پاسداران و بسیجیانی از استان آذربایجان شرقی به همراه نیروهای محلی، ژاندارمری و ارتش به قصد آزادسازی ارتفاعات اطراف گیلان غرب در پادگان ابوذر مستقرشده اند.

روز ۲۰ آذرماه ۱۳۶۰، از عملیاتی تحت عنوان مطلع الفجر در گیلان غرب مطلع شدیم. خبر عملیات را از طریق دوستانی که از آن محور به پادگان می آمدند جویا می شدیم.

ارتفاعات محور شمالی گیلان غرب بسیار صعب العبور بود، لذا تصرف آن ها مستلزم غافلگیری دشمن و هجوم ناگهانی نیروهای ایرانی بود.

در سرپل ذهاب مستقر بودیم و اخبار لحظه به لحظه منطقه از قرارگاه های سنبله سپاه و ذوالفقار ارتش را که زیر نظر برادران محمد بروجردی و سید یحیی رحیم صفوی از سپاه و علی صیاد شیرازی از ارتش بود دریافت می کردیم.

در ساعات اولیه رزمندگان محور یکم در دشت گیلان غرب به اهداف خود در عمق مناطق تحت اشغال عراقی ها می رسند و پس از عبور از ارتفاعات شیاکوه در عقبه دشمن منتظر پیشروی رزمندگان محور دوم و در نهایت پیروزی در کل عملیات می شوند.

در واقع، پیروز ماندن محور یکم بستگی به موفقیت محور دوم داشت و اگر محور دوم نمی توانست هدف های سخت خود را بگیرد، در واقع دشمن در جناح راست جا می ماند و در نتیجه به طور طبیعی عقبه محور پیروز را می بست.

دشمن با استفاده از صخره ای بودن و صعب العبور بودن مواضع، موفق به جلوگیری از نفوذ نیروهای محور دوم می شود و متأسفانه محور اول به استعداد حدود ۵ هزار نفر به محاصره دشمن می افتد.

با تصمیم فرماندهان قرار بر این می شود نیروها را به سمت تنگه قاسم آباد و به طرف عراقی ها بفرستند تا ضمن سرگرم شدن دشمن، زمینه شکست محاصره محور اول را فراهم آورند ولی هوشیاری و آتش سنگین دشمن باعث می شود علاوه بر حفظ مواضع خود، اجازه کوچک ترین تحرکی را به ما ندهد.

دو روز از محاصره نیروها گذشت. آن ها علاوه بر مهمات نیاز به اقلام تدارکاتی و غذا داشتند. گروهی بر این کار به قلب دشمن زدند اما با شهادت بسیاری از آن ها، کمک رسانی با شکست همراه شد.

در این ایام بود که چندین بار به قرارگاه سنبله رفتم و شاهد بی قراری فرماندهان بودم. در یکی از این رفت وآمدها برادر غلامعلی پیچک را دیدم که با سرگرد مرادی همراه با گروهی عازم محور یکم شدند. آن ها در حال جستجوی راهی برای خروج محاصره شدگان بودند که ناگهان گلوله خمپاره ای در کنارشان فرود آمد و هردو به شهادت رسیدند. چند ساعت بعد خبر شهادتشان قرارگاه را متحیر کرد. این آخرین تلاشی بود که برای آزادسازی نیروهای محور اول انجام گرفت.

تصور محاصره غریبانه هزاران نفر در عمق سرزمین های اشغالی برای همه رنج آور شده بود و رنج آن ها به جبهه سرپل ذهاب و محور همدانی ها می رسید.

فرماندهان، ناامید نشدند و تصمیم گرفتند با واردکردن نیروهای تازه نفس، با شکست دادن نیروهای عراق و نفوذ در دل دشمن، خود را به ارتفاعات تنگ کورک برسانند که عقبه اصلی دشمن محسوب می شد و در واقع عراقی ها را محاصره کنند. در این وضعیت، آن ها مجبور به رهاسازی محاصره کنندگان شوند و به سمت این نیروها بیایند.

در واقع، تعدادی طعمه شوند و فدا شوند تا ۵ هزار رزمنده آزاد شوند. این نیروهای تازه نفس کسانی نبودند جز نیروهای استان همدان که جبهه سرپل ذهاب تحویل آنان بود و من و حبیب الله مظاهری هدایت آن ها را عهده دار بودیم.

به جز نیروهای واحد روابط عمومی و آموزش، اغلب نیروهای سپاه ناحیه همدان ظرف چند ساعت خود را در پادگان ابوذر به ما رساندند.

همراه با حدود ۳۰۰ رزمنده همدانی در روز ۲۲ آذرماه ۱۳۶۰ با پنج دستگاه آیفای ارتش از پادگان ابوذر عازم جبهه گیلان غرب شدیم. پس از عبور از سه راهی سراب گرم و روستاهای افشار آباد و شیشه راه به روستای نثاردیره رسیدیم و در آنجا مستقر شدیم؛ روستایی که در مسیر قرارگاه سنبله به چم امام حسن واقع شده بود.

با رسیدن ما نم نم باران هم شروع شد. با اینکه هوا نسبتاً سرد بود، فضای سرسبزی را در جلوی چشمانمان شاهد بودیم. روستا در مسیری واقع شده بود که دو طرف شرقی و غربی آن را ارتفاعات گرفته بودند و شمال و جنوب آن باز و محل تردد بود. ارتفاع روبرویمان باعث شده بود عراقی های مستقر در بازی دراز تسلطی بر روستا نداشته باشند.

آن شب استراحت کردیم و فردای آن روز با نقشه، عملیات را برای نیروها تبیین کردند. آنجا بود که قرار شد سه گروه داوطلب و شهادت طلب ۴۵ نفره به همراه یک گروه تدارکات، عازم تنگ کورک شوند؛ و بقیه در روستای نثار دیره که به عنوان عقبه و مقر انتخاب شده بود؛ باقی بمانند.

فرماندهی ستاد پشتیبانی با برادر حجت الله کتابی بود. فرماندهی سه گروه استشهادی نیز به من و امیر چلویی و فتح الله شیریان محول شد و ترکیب گروه ها نیز مشخص گردید.

ادامه دارد...

۱-جمعی از نویسندگان، اطلس جنگ ایران و عراق، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران، چاپ چهارم ۱۳۹۹، صفحه ۵۶

۲-رستمی، علی، از ارتفاعات سخت تا نخل های بی سر، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس: نشر مرزوبوم، تهران ۱۴۰۲، ۴۴۲، ۴۴۳، ۴۴۴، ۴۴۵